Selman Nacar’ın yazıp yönettiği “İstanbul Ansiklopedisi”; Canan Ergüder ve Helin Kandemir’in başroldeki performanslarına Kaan Miraç Sezen, Melisa Sözen, Müjde Ar ve Nezaket Erden gibi isimlerin verdikleri katkılarla seyir zevki yüksek bir dizi. Netflix’te yayımlanan ve ilk günden itibaren ciddi bir izleyici kitlesi yakalayan “İstanbul Ansiklopedisi” için yapılan yorumların iyi olanlarına ben de çok yakınım. Zira dizi, bana göre de “kaliteli bir iş” yorumunu fazlasıyla hak ediyor.
Gel gör ki bu yazıda; dizinin senaryosu şöyle güzel, oyuncular böyle harika, çekim teknikleri desen uçuyor gibi teknik konulara girmeyeceğim. Çünkü “İstanbul Ansiklopedisi” bence, bu özelliklerinin yanında, bir meselesi olan ve altına girdiği ağır taşı yaygara yapmadan omuzlayıp yavaş ama emin adımlarla gediğine koymayı başaran bir dizi.”
İkinci bölümün sonundaki cami sahnesi için yazılan metin uzun bir süre sonra bir dizide karşılaştığım en iyi metindi diyebilirim. Hayatımızın tüm kutsallarının bizimle, bizim ona ne kadar baktığımızla, bizim ona ne kadar iyi baktığımızla alakalı olduğunu; aksi takdirde yitip giden, önemini kaybeden ve kokan bir şeye dönüşeceğini bir kez daha hatırlattı bana mesela.
Pek çok şiir dizesi geldi aklıma. Ama en çok da müteveffa şair Bülent Parlak’ın şu dizesi: “Bir evimiz vardı ama gidecek hiçbir yerimiz yoktu.” Ve evet, “İstanbul Ansiklopedisi” bence en başta, gidecek o yeri bir türlü bulamayanların kendinden bir şey(ler) bulacağı bir dizi. Ne demişler? Aramakla bulunmaz ama bulanlar, arayanlardır.
Hepsi bu değil elbette. Diziyi bitirdiğimde, notlar aldığım defterime şunları yazmışım:
“Bence İstanbul Ansiklopedisi” diye başlıyor.